نهضت حسینی و عزت حسینی

 «نهضت حسینی و عزت حسینی» عنوانی است برای بیان جلوه‌ ای از چگونه ‌های تربیتی بزرگترین حماسه بشری و برترین نهضت انسانی.

 «عزت‌بخشی» و «عزت‌آفرینی» از مهمترین اهداف تربیتی پیامبران و اوصیای ایشان بوده است و هیچ نهضتی چون نهضت حسین(ع) قلبها را منقلب نکرده و عواطف را همسوی خود نساخته و روح عزت را در بشر ندمیده است.

اگر آدمیان به عزت حقیقی دست یابند و از ذلت مجازی آزاد شوند، به تربیتی که منظور نظر پیامبران بوده است می‌رسند؛ تربیتی که آدمی را سربلند و استوار و شکست‌ناپذیر در برابر غیر خدا و ناچیز و ناتوان و خوار در برابر خدا می‌سازد. آن که فقط در برابر خدا سرِ بندگی فرود می‌آورد و با قدم عبودیت سیر می‌کند و داغ ذلت بندگی را در پیشانی خود می‌نهد، به عزّ ربوبیت دست می‌یابد[1] و صاحب اختیار خود و فراتر از آن می‌شود[2] و مقتدر و قاهر می‌گردد[3].

عزت حقیقتی مختص خداوند است و اوست که دوستدارانش را عزت می‌بخشد. حسین(ع) در «دعای عرفه» خداوند را چنین مخاطب قرار می‌دهد:

 «یا مَن خَضَّ نَفسَهُ بِالسُّمُوِّ وَ الرَّفعَةِ فَاَولِیائه بِعِزهِ تَعتَزُّونَ»[4].

ای آن که ذلت خود را به علو مقام و رفعت مخصوص گردانیدی و دوستدارانت را به

عزت خود عزیز ساختی.

حسین(ع) مظهر عزت الهی و نهضت او قیامی برای حفظ عزت آدمی و گشودن راه تربیت حقیقی بود، تا پس از او همگان به راه و رسمش تربیت شوند و به عزت حقیقی دست یابند.

جایگاه عزت در تربیت

نقش عزت در تربیت نقشی اساسی است به نحوی که در صورت فقدان عزت، آدمی به هر پستی تن می‌دهد و به هر گناهی دست می‌زند.

ریشه همه تباهگریها در ذلت نفس است و از این رو بهترین راه برای اصلاح فرد و جامعه عزت‌بخشی و عزت‌آفرینی است.

میزان برای شناخت نهضتهای اصلاحگر عزت‌بخشی آنهاست و میزان قوّت هریک از آنها در اندازه عزتی است که می‌بخشد و راهی است که برای عزت‌آفرینی می‌گشاید. آن نهضتی که عزت نمی‌بخشد یا مردمان را به ذلت می‌کشاند، فاقد ماهیت اصلاحگری است، زیرا با کاهش عزت در مردمان یا منتفی شدن آن، راه همه تباهگریها بر آنان گشوده می‌شود.