عشق یک ویژگی منحصر به فرد الهی است که در وجود ما نهادینه شده و نمی‌توان آن را صرفاً به عنوان نتیجه نهایی یک فرآیند تکاملی توضیح داد. این خصلت از خدای خالق سرچشمه می‌گیرد. کتب الهی و روایات اصیل در آفرینش بشریت به ما می‌گوید: “خدا انسان را به صورت خود آفرید”. از آنجایی که انسان‌ها قابلیت عشق ورزیدن دارند و ما شبیه خدا آفریده شده‌ایم، پس خداوند باید منشأ عشقی باشد که در ما و بین ما وجود دارد

قبل از اینکه عیسی مسیح با تازیانه وحشیانه و مرگ به صلیب کشیده شود، او در مورد عشق نهایی از منظر انسانی تأمل کرد: «هیچ‌کس را عشقی بزرگ‌تر از این ندارد، از این که جان خود را برای دوستانش فدا کند». یکی از توصیفات عشق خداوند در قرآن هم به این شکل است: «خدا آنان را دوست می‌دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند». اما توجه داشته باشید که محبت خدا از این هم فراتر می‌رود و صرف دوست داشتن دوستان کافی نیست.